Μικρή μπαλάντα των τριών ποταμών

Ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ

πορτοκαλιές και λιόδεντρα διασχίζει.

Τα δυο ποτάμια της Γρανάδας

απ' το χιόνι στα στάρια κατεβαίνουν.

'Αι αγάπη,

που 'φυγε και δεν έρχεται!

Ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ

γένια έχει χρώμα του ροδιού.

Τα δυο ποτάμια της Γρανάδας

το 'να θρηνεί, τ' άλλο ματώνει.

'Αι αγάπη

που 'φυγε μες στον αγέρα!

Για τις βαρκούλες με πανιά

έχει η Σεβίλλια δρόμο,

μα στης Γρανάδας το νερό

λάμνουν μονάχα οι στεναγμοί.

'Αι αγάπη,

που 'φυγε και δεν έρχεται!

Γουαδαλκιβίρ, πύργος ψηλός

κι άνεμος στις πορτοκαλιές.

Πυργίσκοι, ο Ντάουρο κι ο Χενίλ,

νεκροί πάνω στα τέλματα.

'Αι αγάπη,

που 'φυγε μες στον αγέρα!

Ποιος θα πει το νερό πως σηκώνει

φωσφορίζουσαν ατμίδα από κραυγές!

'Αι αγάπη,

που 'φυγε και δεν έρχεται!

Φέρε πορτοκαλάνθι, ελιά

Ανδαλουσία, στις θάλασσές σου.

'Αι αγάπη,

πού 'φυγε μες στον αγέρα!

 Federico Garcia Lorca (Μικρή μπαλάντα των τριών ποταμών)

Η Μοναξιά

Είμαι από μία χώρα αλλιώτικη απ’ την δική σας 

μία αλλιώτικη γειτονιά μία αλλιώτικη μοναξιά 

ανακαλύπτω απόψε δρόμους που θα διαβώ 

του δικού σας κόσμου πια δεν είμαι 

μα προσμένω αποτελέσματα μεταλλάξεων 

βιολογικά βολεμένος με την ιδέα που έχω 

για την βιολογία κατουράω, χύνω και κλαίω 

υπάρχει άραγε κάποια ανάγκη να φτιάξουμε τις ιδέες μας 

λες και τάχα ήταν βιομηχανοποιημένα προϊόντα;  

εγώ έτοιμος είμαι πάντως να σας προμηθεύσω τα καλούπια 

μα… 

η μοναξιά… 

τα καλούπια αυτά είναι καινούργιου τύπου,  

σας το λέω πως χύθηκαν αύριο το πρωϊ  

κι αν δεν διαθέτετε απ’ απόψε την σχετική αίσθηση διάρκειας 

δεν κάνει να σας την μεταδώσω 

και είν’ ανώφελο να κοιτάζετε μπρος 

γιατί το μπρος είναι τελικά πίσω και η νύχτα μέρα 

και… 

η μοναξιά… 

είναι απόλυτη ανάγκη τ’ αυτόματα πλυντήρια στις γωνίες των δρόμων 

να μείνουν ελεύθερα σαν τους σηματοδότες 

οι μπάτσοι της λευκότητας να σας υποδείχνουν 

το σε ποιο κουτί σας επιτρέπεται να πλύνετε 

εκείνο που εκλαμβάνετε για συνείδησή σας 

αλλά δεν είναι παρά ένας εθισμός του όργανου του νευροφυτικού 

που χρησιμεύει γα εγκέφαλός σας 

και όμως… 

η μοναξιά… 

η απελπισία είναι η ύψιστη μορφή κριτικής 

για την ώρα ας την πούμε συμβατικά «ευτυχία» 

οι λέξεις που ξεστομίζετε δεν είναι πια «οι λέξεις» 

μα κάποιο είδος αγωγού για ν’ αποκτήσουν καλή συνείδηση 

οι αναλφάβητοι, μα… 

η μοναξιά…   

ο αστικός κώδικας αλλά γι’ αυτόν αργότερα ας τα πούμε 

γιατί τώρα θα ’θελα να συστηματοποιήσω το ασυστηματοποίητο 

θα ’θελα να μετρήσω τις δαναϊδες δημοκρατίες σας 

θα ’θελα να κλειστώ στο απόλυτο κενό και να γίνω 

το ανείπωτο, το μη πραγματοποιήσιμο 

το μη αγνό μέσα στην έλλειψη κάθε διαύγειας. 

Η διαύγεια κρύβεται μες στα παντελόνια μου.

Leo Ferre (Η Μοναξιά)

Πολυέλαιος

Σε κάμαρη άδεια και μικρή, τέσσαρες τοίχοι μόνοι,

και σκεπασμένοι με ολοπράσινα πανιά,

καίει ένας πολυέλαιος ωραίος και κορώνει`

και μες στη φλώγα του την καθεμιά πυρώνει

μια λάγνη πάθησις, μια λάγνη ορμή.

Μες στην μικρή του κάμαρη, που λάμπει αναμένη

απο του πολυελαίου την δυνατή φωτιά,

διόλου συνειθισμένο φώς δεν είν' αυτό που βγαίνει.

Γι' άτολμα σώματα δεν είναι καμωμένη

αυτής της ζέστης η ηδονή.

Κωνσταντίνος Καβάφης (Πολυέλαιος)