Σελίδες

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Τα Ποτάμια

Είμαστε ο χρόνος.
Εκείνη είμαστε η περίφημη παραβολή του Σκοτεινού Ηράκλειτου.
Είμαστε το νερό, όχι το σκληρό διαμάντι,
αυτό που χάνεται, όχι αυτό που μένει.
Είμαστε το ποτάμι κι ο Έλληνας εκείνος που κοιτάζεται στο ποτάμι.
Η αντανάκλαση του αλλάζει στο νερό του εναλλασσόμενου καθρεύτη
στο κρύσταλλο που αλλάζει σαν τη φωτιά.
Είμαστε το μάταιο προκαθορισμένο ποτάμι όπως κυλά προς τη θάλασσα.
Το σκέπασε η σκιά.
Όλα μας αποχαιρετούν, όλα μακραίνουν.
Η μνήμη δεν εξαργυρώνει το νόμισμα της.
Και ασφαλώς κάτι υπάρχει που απομένει
και ασφαλώς κάτι υπάρχει που θρηνεί
Jorge Luis Borges (Τα Ποτάμια)


Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Κρυμμένη Ομορφιά



Σε μια καλημέρα απο χείλη που ποτέ δεν διαβάσαμε
Σ'ενα λουλούδι που τ'αγκάθια του απλά φοβηθήκαμε
Σε μια άκρη τ'ουρανού που ποτέ δεν κοιτάξαμε
Σ'ενα κοχύλι στην αμμουδιά που μιλάει γι'αγάπη μέσα στο χειμώνα
Σ'εκείνη τη σταγόνα της βροχής που πήρε το δάκρυ μας να μή φανεί στα μάτια μας
Κρυμμένη ομορφιά
Σ'ένα χαμόγελο που δεν περιμέναμε
Σ'ένα δάκρυ χαράς που έμεινε στα μάτια μας
Κρυμμένη ομορφιά
Σ'ένα γράμμα που με λαχτάρα ανοίξαμε
Στο βιβλίο που ποτέ δεν τελειώσαμε
Κρυμμένη ομορφιά
όπου κι αν είσαι ασε ενα σημάδι για να σε νοιώσουμε
Ένα σημάδι μιας κρυμμένης ευτυχίας...
Ελένη Εφορακοπούλου (Κρυμμένη Ομορφιά)

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Μακρυά

Θά'θελα αυτήν την μνήμη να την πω...
Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει –
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.

Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...
Εκείνη του Αυγούστου – Αύγουστος ήταν; – η βραδιά...
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια∙ ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
Α ναί, μαβιά∙ ένα σαπφείρινο μαβί.
Κωνσταντίνος Καβάφης (Μακρυά)


Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Το περιβόλι με τα συντριβάνια

Το περιβόλι με τα συντριβάνια του στη βροχή
θα το βλέπεις μόνο από το χαμηλό παράθυρο

πίσω από το θολό τζάμι. Η κάμαρά σου
θα φωτίζεται μόνο από τη φλόγα του τζακιού
και κάποτε, στις μακρινές αστραπές θα φαίνουνται
οι ρυτίδες του μετώπου σου, παλιέ μου Φίλε.

Το περιβόλι με τα συντριβάνια που ήταν στο χέρι σου

ρυθμός της άλλης ζωής, έξω από τα σπασμένα

μάρμαρα και τις κολόνες τις τραγικές
κι ένας χορός μέσα στις πικροδάφνες
κοντά στα καινούργια λατομεία,
ένα γυαλί θαμπό θα το ‘χει κόψει από τις ώρες σου.
Δε θ’ ανασάνεις, το χώμα κι ο χυμός των δέντρων
θα ορμούν από τη μνήμη σου για να χτυπήσουν
πάνω στο τζάμι αυτό που το χτυπά η βροχή
από τον έξω κόσμο.
Γιώργος Σεφέρης (Μυθιστόρημα ΣΤ΄)


Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Η εισβολή της Μαύρης Πεταλούδας του Πόρου

Κάθε χρόνο κατὰ τὸ μήνα Αὔγουστο
εἰσβάλλει στὸ προαύλιο τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Πόρου
ἡ μαύρη πεταλούδα τοῦ Μοναστηριοῦ 
πετάει ἀπὸ πέτρα σὲ πέτρα 
τὰ παιδιὰ προσπαθοῦν νὰ τὴν πιάσουν
ἀλλὰ δὲν τὸ κατορθώνουν
εἶναι ἡ Ἅγια-Πεταλούδα τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Πόρου
πετάει ἀπὸ πέτρα σὲ πέτρα μόνο γιὰ λίγες μέρες
κι ὕστερα χάνεται γιὰ νὰ ξαναεμφανιστεῖ πάλι

 τὸν ἄλλο Αὔγουστο ἡ Ἅγια μαύρη-Πεταλούδα


τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Πόρου...

Μίλτος Σαχτούρης (Η εισβολή της Μαύρης Πεταλούδας του Πόρου)



Ο ουρανός

Πουλιὰ μαῦρες σαΐτες τῆς δύσκολης πίκρας
δὲν εἶν᾿ εὔκολο πράμα ν᾿ ἀγαπήσετε τὸν οὐρανὸ
πολὺ μάθατε νὰ λέτε πὼς εἶναι γαλάζιος
ξέρετε τὶς σπηλιές του τὸ δάσος τοὺς βράχους του;
ἔτσι καθὼς περνᾶτε φτερωτὲς σφυρίχτρες
ξεσκίζετε τὴ σάρκα σας πάνω στὰ τζάμια του
κολλοῦν τὰ πούπουλά σας στὴν καρδιά του
Καὶ σὰν ἔρχεται ἡ νύχτα μὲ φόβο ἀπ᾿ τὰ δέντρα
κοιτᾶτε τ᾿ ἄσπρο μαντίλι τὸ φεγγάρι του
τὴ γυμνὴ παρθένα ποὺ οὐρλιάζει στὴν ἀγκαλιά του
τὸ στόμα τῆς γριᾶς μὲ τὰ σάπια τὰ δόντια του 
τ᾿ ἄστρα μὲ τὰ σπαθιὰ καὶ μὲ τοὺς χρυσοὺς σπάγγους
τὴν ἀστραπὴ τὸν κεραυνὸ τὴ βροχή του


τὴ μακριὰ ἡδονὴ τοῦ γαλαξία του

Μίλτος Σαχτούρης (Ο ουρανός)