Έξω, ίσως και να έβρεχε. Ένα από τα χρωματιστά τζάμια ήταν ανοιχτό και στο ρυθμό των σταγόνων συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε τη σκάλα. Όμως, από τις καρυάτιδες και τις ατλαντίδες, τους ερωτιδείς και τις πομόνες, που τότε με αντίκριζαν, πιο προσφιλείς μού ήταν τώρα εκείνες οι σκονισμένες ενάρετες γυναίκες του κατωφλιού, που φυλάσσουν την είσοδο στο Είναι ή στην Εστία. Γιατί ήταν εκεί για να προσμένουν. Τους ήταν αδιάφορο αν αυτός που περίμεναν ήταν ξένος, η επιστροφή των αρχαίων θεών, ή το παιδί που τριάντα χρόνια πριν έσερνε τη σάκα του μπροστά στα πόδια τους. Με το συμβολισμό τους, η παλιά Δύση έγινε η αρχαία Δύση, αυτή από την οποία φτάνουν οι δυτικοί άνεμοι στους ναυτικούς, που απαλά κωπηλατούν τη λέμβο τους με τα μήλα των Εσπερίδων πάνω στα νερά του Λάντβερκανάλ , για να τα αποθέσουν στη γέφυρα του Ηρακλή. Και πάλι, όπως στα παιδικά μου χρόνια, η Λερναία Ύδρα και το Λιοντάρι της Νεμέας πήραν τη θέση τους στο δάσος, γύρω από την πλατεία Γκρόσερ Στέρν.
Walter Benjamin (Τίαργκαρντεν)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.