Σελίδες

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Το άγαλμα της ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο

Λευτεριά, Λευτεριά σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν, πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.
Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.
Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις του λείπει.


Κώστας Καρυωτάκης (Στο άγαλμα της ελευθερίας που φωτίζει τον κόσμο)

Η μπαλάντα των κυριών του παλιού καιρού

Πέστε μου που, σε ποιό μέρος της γης,
είναι η Φλώρα, η ωραία από τη Ρώμη,
η Αλκιβιάδα κι ύστερα η Θαΐς,
η ξαδέλφη της με τη χρυσή κόμη;
Ηχώ απαλή, σκια σε λίμνη, τρόμοι
των φύλλων, ροδοσύννεφα πρωινά,
η εμορφιά τους δεν έδυσεν ακόμη.
Μα που 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;

Που 'ν' η αγνή και φρόνιμη Ελοΐς;
Γι' αυτήν είχε τότε καλογερέψει
ο Πέτρος Αμπαγιάρ. 'Αλλος κανείς
όμοια στον έρωτα δε θα δουλέψει.
Κι η βασίλισσα που έκαμε τη σκέψη
κι έριξε στον Σηκουάνα, αληθινά,
το σοφό Μπουριντάν για να μουσκέψει;
Μα που 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;

Η ρήγισσα Λευκή, ρόδον αυγής,
με τη φωνή της τη γλυκακουσμένη,
η Βέρθα, η Βεατρίκη, η Αρεμβουργίς
του Μάιν, η Σπαρτιάτισσα Ελένη
κι η καλή Ιωάννα από τη Λοραίνη,
όλες ανοίξεως όνειρα τερπνά,
η ανάμνηση τους ζωηρή απομένει.
Μα που 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;

Πρίγκηψ, αν τις αναζητείτε τώρα,
τάχα θα τις έβρετε πουθενά,
τάχα θα υπάρχουν σε καμιά χώρα;
Μα που 'ναι τα χιόνια τ' αλλοτινά;
Francois Villon (η μπαλάντα των κυριών του παλιού καιρού) 

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ποιός είμαι;

Είμαι άραγε κάποιος ποιητής;
Όχι, βέβαια.
Δεν γράφει παρά μια λέξη, εντελώς παράξενη,
η πένα της ψυχής μου: «τρέλα».
Είμαι επομένως κάποιος ζωγράφος;
Ούτε κι αυτό.
Δεν έχει παρά ένα χρώμα η παλέτα της ψυχής μου: «μελαγχολία».
Κάποιος μουσικός, επομένως;
Επ’ ουδενί.
Δεν υπάρχει παρά μια νότα στην ταστιέρα της ψυχής μου: «νοσταλγία».
Είμαι επομένως… τι;
Βάζω έναν μεγεθυντικό φακό μπροστά απ’ την καρδιά μου για να τη βλέπει ο κόσμος.
Ποιος είμαι;
Ο σαλτιμπάγκος της ψυχής μου.


Aldo Palazzeschi (Ποιός είμαι;)

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Ρεμπέτικα στους δρόμους της Πόλης


Μες στης πόλης το χαμάμ
ένα χαρέμι κολυμπά
Αραπάδες το φυλάνε
στον Aλή Πασά το πάνε

Διατάζει τη φρουρά του
να τις φέρουνε μπροστά του
Να τις βάλει να χορέψουν
και μπουζούκι να του παίξουν

Αργιλέδες να φουμάρει
με χασίσι τούρκικο
Και χανούμια να χορεύουν
τσιφτετέλι γύφτικο

Έτσι την περνάνε όλοι
οι πασάδες του ντουνιά
Μ' άργιλέδες, με τσιμπούκια
μ' αγκαλιές και με φιλιά

Ανέστης Δελιάς (Αρτέμης)

Αγάπη Προσμένοντας

Χωρίς απογόνους και δίχως προγόνους,
Χωρίς την εκπλήρωση και δίχως τον πόθο,
για κανέναν δεν είμαι,
για κανέναν δεν είμαι.


Καθώς όλοι οι άνθρωποι, η ανήλιαγη θάλασσα,
το μυστήριο κι η απώτατη Θούλη,
μια φεύγουσα αχτίδα φωτός,
μια φεύγουσα αχτίδα φωτός.


Μα να κοιτάξω πρέπει γι αδέρφια και φίλους·
ότι θέλω τον εαυτό μου να δείξω και σ’ άλλους,
ότι βλέποντας μόνο θα δουν,
ότι βλέποντας μόνο θα δουν.


Γι αυτά κι ο λυρικός μου μαζοχισμός·
ότι προσμένω το χάσμα χαίνων να κλείσω
κι επιτέλους κάπου ν’ ανήκω,
κι επιτέλους κάπου ν’ ανήκω.
Ady Endre (Αγάπη Προσμένοντας)

Η στιλβηδών

Το σώμα του μας κυβερνά
Το φώς του μας δυναμώνει
Η καρδιά μας πάλλεται μαζί του
Οι λογισμοί που επανέρχονται είναι καράβια
...
Και η σφίγξ μας συνθλίβει επι του στήθους της
Στην στίλβουσα σιωπή του Φάρου
Ανδρέας Εμπειρίκος (Η στιλβηδών)

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Τίαργκαρντεν

Έξω, ίσως και να έβρεχε. Ένα από τα χρωματιστά τζάμια ήταν ανοιχτό και στο ρυθμό των σταγόνων συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε τη σκάλα. Όμως, από τις καρυάτιδες και τις ατλαντίδες, τους ερωτιδείς και τις πομόνες, που τότε με αντίκριζαν, πιο προσφιλείς μού ήταν τώρα εκείνες οι σκονισμένες ενάρετες γυναίκες του κατωφλιού, που φυλάσσουν την είσοδο στο Είναι ή στην Εστία. Γιατί ήταν εκεί για να προσμένουν. Τους ήταν αδιάφορο αν αυτός που περίμεναν ήταν ξένος, η επιστροφή των αρχαίων θεών, ή το παιδί που τριάντα χρόνια πριν έσερνε τη σάκα του μπροστά στα πόδια τους. Με το συμβολισμό τους, η παλιά Δύση έγινε η αρχαία Δύση, αυτή από την οποία φτάνουν οι δυτικοί άνεμοι στους ναυτικούς, που απαλά κωπηλατούν τη λέμβο τους με τα μήλα των Εσπερίδων πάνω στα νερά του Λάντβερκανάλ , για να τα αποθέσουν στη γέφυρα του Ηρακλή. Και πάλι, όπως στα παιδικά μου χρόνια, η Λερναία Ύδρα και το Λιοντάρι της Νεμέας πήραν τη θέση τους στο δάσος, γύρω από την πλατεία Γκρόσερ Στέρν.
Walter Benjamin (Τίαργκαρντεν)

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012

Μπαλάντα για τους ασφαλίτες

Αισθήματα έχω αδερφικά για της ασφάλειας
τα φτωχά λαγωνικά που με χιόνια και βροχές
 να με φυλάνε έχουν διαταγές.
Μικρόφωνα βάζουν για ν' ακούν
όσα από το στόμα μου περνούν
τραγούδια και βρισιές κι αστεία
στον καμπινέ και στην τραπεζαρία.
Αδέρφια μου ασφαλίτες, εσείς μόνο
τον δικό μου ξέρετε τον πόνο.Εσείς ξέρετε πως
η σκέψη μου είναι διαρκώς
τρυφερή και παθιασμένη
στον αγώνα αφιερωμένη.
Λόγια που αλλιώς θα 'χαν χαθεί
στα μαγνητόφωνά σας έχουνε γραφτεί.
Και για ύπνο όταν πάτε
τα τραγούδια μου ξέρω τραγουδάτε.Ευχαριστώ γι αυτό πολύ
συνεργάτες μου πιστοί.
Karl Wolf Biermann (Μπαλάντα για τους ασφαλίτες)

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Η νίκη

Εδώ στο ελληνικό το χώμα,
το στοιχειωμένο και ιερό,
που το ίδιο χώμα μένει ακόμα κι απ’ τον αρχαίο τον καιρό,
στο χώμα τούτο πάντα ανθούνε
κ’ έχουν αθάνατη ζωή
και μας θαμπώνουν, μας μεθούνε
νεράιδες, ήρωες, θεοί!
Κωστής Παλαμάς (η νίκη)

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Η αρχή της φιλοσοφίας είναι το θαυμάζειν


Η αρχή της φιλοσοφίας είναι το θαυμάζειν 
Πλάτωνας