Στα φύλλα ενός βιβλίου ένα λουλούδι
ξερό, λες πως γαλήνια και κοιμάται,
δεν έχει μυρωδιά, χρώμα και χνούδι
νεκρό είναι, κι όμως λες πως συλλογάται.
Η ωχρή του αυτή θωριά,
μες στην καρδιά μου γεννά παλμούς
και μες στο νου τη σκέψη:
ποιου Μάη είναι βλαστός;
κι απ'τη γη χάμου
ποιο χέρι αβρό για μένα το'χε δρέψει;
Άντρας, γυναίκα, να'ταν δε θυμάμαι
τα μάτια του να ζουν; ή να'χουν κλείσει;
Στο θώρι εγώ τ'ανθού τον συλλογάμαι
μ'αγάπη, κι ας τον έχω λησμονήσει.
Александр Сергеевич Пушкин (Το ξερό λουλούδι)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.