Δώδεκα τα Μεσάνυχτα

Δώδεκα τα μεσάνυχτα ακριβώς

δύο συντροφιασμένα χέρια

ακριβώς

όπως οι Κούρδοι κι όπως η θλίψη

Δώδεκα τα μεσάνυχτα

όπως η φαντασία μου

ένα φωτεινό τραπέζι για το δείπνο

είκοσι τσιγάρα

και μια μονάχα λέξη-κλειδί

μετά τη μία η ώρα

δυο δάχτυλα στο ρολόι χωρισμένα

όπως εγώ απ’ την πατρίδα μου

Μετά τις δύο η ώρα

σαν τους εξόριστους και τους πρόσφυγες που γυρεύουν άσυλο

η πένα, το χαρτί μου και τ’ άλλα σκόρπια στο τραπέζι

όλα αλλιώτικα και μπερδεμένα

Μετά τις τρεις η ώρα

τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα

και στάχτη από τσιγάρα

το δωμάτιο γεμάτο καπνό

Στο πλάι ένας ποιητής που αποκοιμήθηκε

κι ένα ποίημα που αγρυπνά.

Şêrko Bêkes (ΧΙΙ)

Αποδημητικές Καλημέρες

Άρχισε ψύχρα.

Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.

Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη

ξοδεύτηκε σε κάποια υδρορροή.

Ως χθες ακόμα όλα έρχονταν.

Ζέστες, η διάθεση για φως,

λόγια, πουλιά,

πλαστογραφία ζωής.

Γονιμοποιούνταν κάθε βράδυ τα φεγγάρια,

πολλοί διάττοντες έρωτες

ήρθαν στον κόσμο τον περασμένο μήνα.

Τώρα η γνωστή ψύχρα

κι όλα να φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, η διάθεση για φως.

Φεύγουν τα πουλιά, ακολουθούν τα λόγια

η μία ερήμωση τραβάει πίσω της την άλλη

με λύπη αυτοδίδακτη.

Ήδη αποσυνδέθηκε το φως από την επανάπαυση

κι από τις καλημέρες σου.

Τα παράθυρα ενδίδουν.

Το χέρι του μεταβλητού κλείνει τα τζάμια,

άλλοι λεν ως την άνοιξη,

άλλοι φοβούνται διά βίου.

Κι εσύ τι κάθεσαι;

Καιρός να μπεις κι εσύ στα αλλαγμένα.

Να γίνεις ό,τι αναρωτιόμουν πέρυσι:

«ποιος ξέρει τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο;».

Καιρὸς να γίνεις «τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο».

Άρχισε ψύχρα.

Ρῖξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας.

Κική Δημουλά (Οι Αποδημητικές Καλημέρες)

To Χρυσάφι

Κάποτε

θὰ σταματήσουμε

σὰ μιὰ γαλάζια ἅμαξα

μέσ᾿ στὸ χρυσάφι

δὲ θὰ μετρήσουμε τὰ μαῦρα

ἄλογα

δὲ θά ῾χουμε τίποτα ν᾿ ἀθροίσουμε

δὲ θά ῾χουμε πιὰ τίποτα

γιὰ νὰ μοιράσουμε

κρατώντας

ἕνα ξύλο

θὰ περάσουμε

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴ μαύρη τρύπα

τοῦ ἥλιου

ποῦ θὰ καίει

Μίλτος Σαχτούρης (Το χρυσάφι)

Η Θάλασσα

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.

Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –

μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,

ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια

Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα

Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος (Η Θάλασσα)

Πάσχα στο Φούρνο

Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά.

Άνοιξα το φούρνο με θυμό τι φωνάζεις είπα

σε ακούνε οι καλεσμένοι.

Ο φούρνος σου δεν καίει, βέλαξε

κάνε κάτι αλλιώς θα μείνει νηστική

χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας.

Έβαλα μέσα το χέρι μου. Πράγματι.

Παγωμένο το μέτωπο τα πόδια ο σβέρκος

το χορτάρι η βοσκή τα κατσάβραχα

η σφαγή.

Κική Δημουλά (Πάσχα στο Φούρνο)

Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει

Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει

Στὸ Πήλιο μέσα στὶς καστανιὲς τὸ πουκάμισο τοῦ Κενταύρου

γλιστροῦσε μέσα στὰ φύλλα γιὰ νὰ τυλιχτεῖ στὸ κορμί μου

καθὼς ἀνέβαινα τὴν ἀνηφόρα κι ἡ θάλασσα μ᾿ ἀκολουθοῦσε

ἀνεβαίνοντας κι αὐτὴ σὰν τὸν ὑδράργυρο θερμομέτρου

ὡς ποὺ νὰ βροῦμε τὰ νερὰ τοῦ βουνοῦ.

Στὴ Σαντορίνη ἀγγίζοντας νησιὰ ποὺ βουλιάζαν

ἀκούγοντας νὰ παίζει ἕνα σουραύλι κάπου στὶς ἀλαφρόπετρες

μοῦ κάρφωσε τὸ χέρι στὴν κουπαστὴ

μιὰ σαΐτα τιναγμένη ξαφνικὰ

ἀπὸ τὰ πέρατα μιᾶς νιότης βασιλεμένης.

Στὶς Μυκῆνες σήκωσα τὶς μεγάλες πέτρες καὶ τοὺς θησαυροὺς τῶν Ἀτρειδῶν

καὶ πλάγιασα μαζί τους στὸ ξενοδοχεῖο τῆς «Ὡραίας Ἑλένης τοῦ Μενελάου»

χάθηκαν μόνο τὴν αὐγὴ ποὺ λάλησε ἡ Κασσάντρα

μ᾿ ἕναν κόκορα κρεμασμένο στὸ μαῦρο λαιμό της.

Στὶς Σπέτσες στὸν Πόρο καὶ στὴ Μύκονο

μὲ χτίκιασαν οἱ βαρκαρόλες.

Τί θέλουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ λένε

πὼς βρίσκουνται στὴν Ἀθήνα ἢ στὸν Πειραιά;

Ὁ ἕνας ἔρχεται ἀπὸ Σαλαμίνα καὶ ρωτάει τὸν ἄλλο μήπως «ἔρχεται ἐξ Ὁμονοίας»

«Ὄχι ἔρχομαι ἐκ Συντάγματος» ἀπαντᾶ κι εἶν᾿ εὐχαριστημένος

«βρῆκα τὸ Γιάννη καὶ μὲ κέρασε ἕνα παγωτό».

Στὸ μεταξὺ ἡ Ἑλλάδα ταξιδεύει

δὲν ξέρουμε τὴν πίκρα τοῦ λιμανιοῦ σὰν ταξιδεύουν ὅλα τὰ καράβια

περιγελᾶμε ἐκείνους ποὺ τὴ νιώθουν.

Παράξενος κόσμος ποὺ λέει πὼς βρίσκεται στὴν Ἀττικὴ

καὶ δὲ βρίσκεται πουθενὰ

ἀγοράζουν κουφέτα γιὰ νὰ παντρευτοῦνε

κρατοῦν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται

ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶδα σήμερα καθισμένος σ᾿ ἕνα φόντο μὲ πιτσούνια καὶ μὲ λουλούδια

δέχουνταν τὸ χέρι τοῦ γέρο φωτογράφου νὰ τοῦ στρώνει τὶς ρυτίδες

ποὺ εἶχαν ἀφήσει στὸ πρόσωπό του

ὅλα τὰ πετεινὰ τ᾿ οὐρανοῦ.

Στὸ μεταξὺ ἡ Ἑλλάδα ταξιδεύει ὁλοένα ταξιδεύει

κι ἂν «ὁρῶμεν ἀνθοῦν πέλαγος Αἰγαῖον νεκροῖς»

εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θέλησαν νὰ πιάσουν τὸ μεγάλο καράβι μὲ τὸ κολύμπι

ἐκεῖνοι ποὺ βαρέθηκαν νὰ περιμένουν τὰ καράβια ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κινήσουν

τὴν ΕΛΣΗ τὴ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τὸν ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ.

Σφυρίζουν τὰ καράβια τώρα ποὺ βραδιάζει στὸν Πειραιὰ

σφυρίζουν ὁλοένα σφυρίζουν μὰ δὲν κουνιέται κανένας ἀργάτης

καμμιὰ ἁλυσίδα δὲν ἔλαμψε βρεμένη στὸ στερνὸ φῶς ποὺ βασιλεύει

ὁ καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μὲς στ᾿ ἄσπρα καὶ στὰ χρυσά.

Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει

παραπετάσματα βουνῶν ἀρχιπέλαγα γυμνοὶ γρανίτες...

τὸ καράβι ποὺ ταξιδεύει τὸ λένε ΑΓΩΝΙΑ 937.

Α/Π Αὐλίς, περιμένοντας νὰ ξεκινήσει Καλοκαίρι 1936

Γιώργος Σεφέρης (Με τον τρόπο του Γ.Σ.)