Χωρισμός

Το στόμα μου με το δικό σου, πλήρες.

Το χέρι μου με το δικό σου, πλήρες.

Με λυγμό η φωνή σου μουρμουρά στο κρανίο μου

όπως ο άνεμος στα χάσματα της γης.

Συγχώρησε, λοιπόν συγχώρα. Τελείωσε.

Η ντροπή κινεί τη κοφτερή λεπίδα της μέσα μου.

Σε μια στιγμή με τέτοιο προαίσθημα

θα ’πρεπε να ’βλεπες το σταυρό που κουβαλώ.

Μια δειλή ελπίδα, αν και με φευγαλέα ζέση,

μας ζεσταίνει μέσα στα όνειρά μας.

Όποιος σου πει να το ξεχάσεις

είναι πιο αληθινός απ’ την ελπίδα.

Η μέρα που σφυροκοπά μες στις αισθήσεις

θα ηρεμήσει την πάλη όπως την είχε ανάψει.

Απ’ τα χείλη ρέει ο αφρός των λέξεων των πικρών,

απ’ το πρόσωπο η φωτιά των δακρύων σου.

Milan Rúfus (Χωρισμός)