Μακρυά

Θά'θελα αυτήν την μνήμη να την πω...

Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει –

γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.

Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...

Εκείνη του Αυγούστου – Αύγουστος ήταν; – η βραδιά...

Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια∙ ήσαν, θαρρώ, μαβιά...

Α ναί, μαβιά∙ ένα σαπφείρινο μαβί.

Κωνσταντίνος Καβάφης (Μακρυά)